آیا «ایالات متحده اروپا» با روسیه خواهند جنگید؟

منقدین این پروژه همین اکنون آن را «تحمیل اراده جرمنی» یا حتی «رایش چهارم» خوانده و ژورنالیستان امریکایی حالا راجع به آن می نویسند که در اروپا میکانیزم برای آن آماده می باشد، تا نقش رهبری کننده امریکا را در چارچوب جهان به اصطلاح آزاد به دست بگیرد. برعلاوه این، سیاستمداران اروپایی را حتی به تلاش تعویض نفوذ روبه زوال جهانی امریکا توسط نفوذ در حال انکشاف فعال «ایالات متحده اروپا» مظنون میدانند.
بدون شک، تجربه تاریخی همکاری متقابل روسیه و هر شکل «اروپای متحد» منفی محسوب میشود. هر بار، وقتیکه کنترول بخش بزرگ کشورهای اروپایی در یک دست متمرکز میشد، اروپای متحد جهت جنگیدن با روسیه به حرکت می افتاد. حتی خود مفکوره ایجاد یک نوع دولت بزرگ اروپایی را به ناپلیون نسبت میدهند که توانست شکل اولی کاملاً موفق را جمع آوری نماید و بعداً آن را در کدام جای در سواحل بیریزنی به باد فنا داد. ما فردا چه چیز را میتوانیم انتظار داشته باشیم، اگر اتحادیه اروپایی مبدل شدن کامل به دولت فدراتیفی آغاز کند؟
این به هیچ وجه خبر خوش نیست، به خاطریکه ایجاد اردوی اروپای متحد تا سال 2025 — این کار حل شده است.
در روز پنج شنبه فعال سازی رسمی در باره برنامه Pesco که ایجاد اردوی مشترک اروپایی را پیشبینی میکند که از بروکسل تابعیت خواهد کرد و به مثابه بدیل ناتو فعالیت خواهد کرد، تکمیل گردید. این جالب است که نارضایتی اعظمی در این باره مقامات عالی ناتو، بطور مثال یینس ستولتینبریگ و همچنان جوامعه کارشناسان انگلیسی و امریکایی، نشان دادند، در حال که شخصیت های رسمی روسیه نسبت به فیصله راجع به ایجاد نیروهای مسلح اروپایی هیچگونه توجه مبذول نداشتند.
احتمالاً، نظریه پردازان «الترناتیف اروپایی ناتو» به متقاعده ساختن هیچکس به این امر موفق نشدند که این ابتکار متوجه دفاع از تهدید افسانوی روسیه می باشد: همه بسیار خوب میدانند که در صورت «ناتوی اروپایی» — این وسیله کاهش نفوذ امریکا در قاره اروپا می باشد. پس در نتیجه در دولت آینده فدراتیفی اروپایی تا سال 2025 باید تمام ملزمات مهم حق حاکمیت و وسیله تحقق عظمت طلبی های جیواستراتیژیک — اردوی فعال و معاصر، بوجود خواهند آمد. فقط معلوم نمودن این امر باقی می ماند که شیمای کنترول سیاسی این وسیله چه شکل خواهد داشت.
باوجود آن که انگیلا میرکیل و متحدان سیاسی او همزمان مخالفت شدید خود را با مفکوره «ایالات متحده اروپا» اظهار نمودند، نباید معتقد بود که این پروژه تحقق نخواهد یافت.
ماکرون و شولتز خواستار شیوه انسانی تر «دولت بزرگ» اروپایی می باشند.
در این جای تعجب وجود ندارد که نگیلا میرکیل و طرفداران محافظه کار او به وریانت کاملاً دیگر تعمیق همگرایی اروپایی ترجیح میدهند. این وریانت حتی تخیل این امر را نیز اجازه نمی دهد که آلمان به کدام کسی چیزی را پرداخت و یا چیزی را جبران خواهد کرد. ایجاد «ایالات متحده اروپا» در هر صورت پیشبینی میکند که مرکز فدرالی، یعنی جرمنی، باید کدام مسوولیت به خاطر مناطق دیگر بردوش داشته باشد. ولی برلین به هیچ وجه به «برادران و خواهران کوچک» نیاز ندارد و به هیچ وجه به کار خیریه به سبک اتحاد شوروی نیز در آنجا آماده نمی باشند. کشورهای اتحادیه اروپایی را از بقایای استقلالیت بدون آنکه غرور ملی و سیاسی آنها را توسط ایجاد پروسه دولت متحد خدشه دار ساخت، بدون آنکه کسی را از صرفنظرکردن از بیرق ملی مجبور ساخت و بدون آن، تا موقف و سمبول های دیگر ملی آنها را کاهش داد، میتوان محروم ساخت.
نشان دهنده عمده دورنمای «ایالات متحده اروپا» را میتوان عکس العمل واشنگتن و جامعه کارشناسان امریکایی — انگریزی خواند که به عین ترتیب هم شکل نرم و هم شکل جدی متمرکز ساختن ساحه سیاسی اروپا را تحت کنترول جرمنی منفی ارزیابی میکنند. اگر از پروسه دولت فدرالی اروپا به مثابه وسیله منزوی ساختن اقتصادی روسیه و یا در نهایت امر — به مثابه وسیله تجاوز استفاده میشد، امریکا میتوانست از آن حمایت کند. ولی معلوم گردید که برلین — کییف نیست و بجای این که کار منزوی ساختن روسیه را پیش برد، جرمنی بصورت فعال پروژه خط لوله گاز «جریان شمالی —2» را فعالانه پیش می برد که اعلامیه های متعدد و عصبانی وزارت خارجه امریکا علیه حکومت آلمان در باره آن گواهی میدهد.